prof. dr hab.

Maria Bobrownicka

emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego

członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności

odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalem Komisji Edukacji Narodowej

zmarła przeżywszy lat 92

o czym ze smutkiem zawiadamiają

pracownicy

Instytutu Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego

Nabożeństwo żałobne odbędzie się w środę, 6 czerwca, o godzinie 11.00 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Profesor Maria Bobrownicka urodziła się 8 czerwca 1920 roku w Krakowie. Tutaj uczęszczała do czteroletniej szkoły powszechnej i ośmioletniego gimnazjum ogólnokształcącego o profilu humanistycznym, a po zdaniu egzaminu dojrzałości w roku 1938 rozpoczęła studia na ówczesnym Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, za główny kierunek obierając filologię polską.

W czasie wojny, w latach 1942-45, kontynuowała naukę na Tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim, utrzymywała się zaś z udzielania lekcji języków obcych, przede wszystkim języka francuskiego. Studia ukończyła w roku 1946, uzyskując stopień magistra filozofii w zakresie filologii polskiej na podstawie pracy magisterskiej Toman Paddura, zapomniany poeta romantyczny.

W latach 1945-1948 uzupełniała studia w zakresie filologii słowiańskiej pod kierunkiem prof. Tadeusza Stanisława Grabowskiego, pracując jako młodszy asystent w Zakładzie Młodszych Literatur Słowiańskich UJ. Z jednostką tą, uwzględniając jej rozwój w ramach struktury uniwersyteckiej oraz towarzyszące temu przekształcenia w obrębie nazwy, prof. Maria Bobrownicka była związana aż do momentu przejścia na emeryturę.

W latach 1945-48 wykładała także literaturę ukraińską i białoruską w Katedrze Rusycystyki UJ. W czerwcu 1949 roku uzyskała stopień doktorski na podstawie pracy Recepcja Juliusa Zeyera wśród Młodej Polski, pisanej pod opieką prof. Stanisława Pigonia. Od tej pory szeroko zakrojone badania slawistyczne o profilu komparatystycznym stały się domeną naukową prof. Marii Bobrownickiej.

W latach 1949-1955 pracowała na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Młodszych Literatur Słowiańskich, w latach 1955-1960 była adiunktem w tej katedrze (przekształconej już wówczas w Katedrę Filologii Słowiańskiej). Po uzyskaniu stopnia kandydata nauk w grudniu 1958 roku i habilitowaniu się w roku 1960 na podstawie pracy Studia nad twórczością Juliusa Zeyera oraz kolokwium habilitacyjnego, został jej nadany tytuł naukowy docenta. W roku 1961 otrzymała stanowisko docenta etatowego w Katedrze Filologii Słowiańskiej, a od roku 1960 kierowała Zakładem Nowszych Literatur Słowiańskich przy Katedrze Filologii Słowiańskiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymała w roku 1972 (Rada Wydziału Filologicznego UJ wystąpiła z wnioskiem o nadanie tytułu profesorskiego już w roku 1968, jednakże, mimo pozytywnych recenzji, ówczesne Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego zwróciło dokumentację z niesprecyzowaną informacją, iż wniosek jest nieaktualny), a w 1990 tytuł profesora zwyczajnego.

Profesor Maria Bobrownicka była osobą bezpartyjną.

Profesor Maria Bobrownicka jest autorką kilkuset prac naukowych: monografii, wydawnictw zbiorowych, artykułów publikowanych w czasopismach i tomach zbiorowych, recenzji, haseł encyklopedycznych. Jej aktywność naukowa obejmowała również datujące się od lat sześćdziesiątych członkostwo w Komisji Historycznoliterackiej i Słowianoznawczej PAN w Krakowie, Komisji Środkowoeuropejskiej PAU, Komitecie Słowianoznawstwa PAN w Warszawie oraz w Międzynarodowym Towarzystwie Literatury Porównawczej (Association Internationale de Littérature Comparée). Była wysoko cenionym dydaktykiem, promotorem licznych prac magisterskich, promotorem i recenzentem wielu prac doktorskich. Również po przejściu na emeryturę prowadziła badania naukowe, publikowała, wygłaszała referaty i odczyty, inicjowała i organizowała konferencje naukowe (m.in. sympozjum slawistyczne w Castel Gandolfo w 1996 roku), pozostając aktywną zawodowo w istocie aż do chwili śmierci.

Bibliografia prac Profesor Marii Bobrownickiej