Louise Elizabeth Glück, urodzona w Nowym Jorku 22 kwietnia 1943 roku, jest autorką dwunastu zbiorów poezji, wśród których wyróżniają się dwa: „The Wild Iris” („Dziki irys”), nagrodzony nagrodą Pulitzera w 1993 roku, oraz „Faithful and Virtuous Night” („Wierna i cnotliwa noc”), opublikowany w roku 2014.

Jej poezja jest często inspirowana literaturą i mitologią antyczną, lecz tematycznie jest współczesna i dotyka najbardziej bolesnych i brutalnych aspektów życia rodzinnego, relacji małżeńskich, rozpadu związków, zdrady, osamotnienia, starości, cierpienia oraz śmierci. Odniesienia do starożytności i do wielkich poetów z różnych epok głęboko osadzają tę poezję w kulturze zachodu, nadając jej cechy uniwersalne. W jednym z wywiadów, Glück opisała proces pisania poezji jako „męczarnię, cierpienie i grabież”. Poezja nie jest dla niej narzędziem poznawania samej siebie, autorefleksji; jest metodą wydobycia znaczenia z cierpienia, bólu i poniesionej straty. Jeden z jej pierwszych wierszy rozpoczyna się od słów: „Z bólu zawsze można coś stworzyć” („There is always something to be made of pain”).

Pojawiający się często w poezji Glück motyw bólu i cierpienia, jak również biograficzny fakt, że poetka jako nastolatka cierpiała na anoreksję i nieomal zagłodziła się na śmierć, sugerują analogię do Emily Dickinson. Poezja Glück nie jest jednak poezją konfesyjną, jest poezją wymykającą się jakiejkolwiek klasyfikacji, a jej głos poetycki jest unikalny.

Nagradzając Louise Glück, Szwedzka Akademia Nauk zapewne uniknęła kontrowersji, które towarzyszyły wielu jej decyzjom w ostatnich latach. Zwróciła bowiem uwagę prawie całego świata na to, co w poezji najpiękniejsze: uczucia i emocje, niekiedy skrajne, które są integralną częścią ludzkiej egzystencji.

Louise Glück jest profesorem anglistyki i rezydującą pisarką na Uniwersytecie Yale, a mieszka w Cambridge, Massachusetts. 

Oto początek wiersza „Czerwony Mak”:

The Red Poppy

The great thing
is not having a mind. Feelings:
oh, I have those; they
govern me. I have
a lord in heaven
called the sun, and open
for him, showing him
the fire of my own heart, fire
like his presence.

Czerwony mak

Wielką rzeczą
jest nie mieć
umysłu. Uczucia:
och, te mam; one
mną rządzą. Mam
pana w niebie
zwanego słońcem, i otwieram
się przed nim, pokazując mu
ogień własnego serca, ogień
jak jego obecność.

Zygmunt Mazur